29 Ιανουαρίου 1941 – Θάνατος Ιωάννου Μεταξά

Στις 29 Ιανουαρίου του 1941 αφήνει την τελευταία του πνοή ο Πατέρας του ΟΧΙ, ο Εθνικός Κυβερνήτης του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου Ιωάννης Μεταξάς, εν ενεργεία πρωθυπουργός όταν η χώρα διεξήγαγε έναν πόλεμο νικηφόρο και όμως κανένας σήμερα δεν τον θυμήθηκε κανένας δεν τον τίμησε… Λίγο πριν τον θάνατό του στις 13 Ιανουαρίου του 1941 φθάνει στην Ελλάδα ο Άγγλος στρατηγός Ουέηβελ. Αμέσως μετά την άφιξή του προτείνει την αποστολή στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου ενός αγγλικού συντάγματος αντιαεροπορικών και αντιαρματικών όπλων. Ο Ιωάννης Μεταξάς αρνείται την προσφορά χωρίς εξηγήσεις, ενώ ο στρατηγός Παπάγος (που δεν ακολούθησε τον Γεώργιο στην Μέση Ανατολή…) ζητεί την αποστολή τουλάχιστον εννέα μεραρχιών με ισχυρή αεροπορική κάλυψη. Ο Ουέηβελ ανταπαντά ότι μπορεί να διαθέσει… δύο μόνο μεραρχίες! Ο Μεταξάς του λέγει ότι το μόνο που μπορεί να επιτύχει με τις δύο αγγλικές μεραρχίες είναι να επισπεύσει την γερμανική επίθεση. Η διπλωματική πίεση από το Λονδίνο είναι αφόρητη. Έτσι, φθάσαμε στις 29 Ιανουαρίου 1941 και στον πολύ περίεργο θάνατο του πρωθυπουργού της χώρας Ιωάννου Μεταξά, έναν θάνατο για τον οποίον πολλοί λίγοι έχουν μιλήσει και κανείς δεν θέλησε να πει όλη την αλήθεια, ακόμη και από τα πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος. Ο λόγος προφανής: Το δίκαιον των νικητών γνώριζε να ανταμείβει ή τουλάχιστον να μη ενοχλεί αυτούς που σιωπούσαν και γνώριζε να τιμωρεί αυτούς που μιλούσαν.

Ο υπουργός ασφαλείας του καθεστώτος του Ιωάννου Μεταξά Κωνσταντίνος Μανιαδάκης είχε δηλώσει μετά τον πόλεμο ότι εάν ο Ιωάννης Μεταξάς νοσηλευότανε στην τρίτη θέση ενός δημόσιου νοσοκομείου, θα ζούσε… Όμως το αρχείο του Κωνσταντίνου Μανιαδάκη ουδείς γνωρίζει που βρίσκεται. Φρόντισαν κάποιοι να το εξαφανίσουν.

«Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως ενεφάνισε προ δέκα ημερών, ήτοι το προπαρελθόν Σάββατον, φλεγμονήν του φάρυγγος, ήτις κατέληξεν εις απόστημα παραμυγδαλικόν. Παρά την έγκαιρον διάνοιξίν του, ως και την μετεγχειρητικήν κατάλληλον θεραπείαν, παρουσίασεν εν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς, ως γαστρορραγίαν και ουρίαν, και απέθανεν σήμερον, 6 π.μ. Εν Αθήναις τη 29η Ιανουαρίου 1941 – ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ Της 29ης ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1941»

Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΕΟΝ

Τη χώρα ερήμωσε, Αρχηγέ, ο θάνατός Σου,

Κι’ ολα μαυροφορέθηκαν για σένα σε μιά μέρα,

μα πιο πολύ ωρφάνεψε εμάς ο χωρισμός Σου,

μας, τα παιδιά Σου της ΕΟΝ., πολύκλαυστε Πατέρα.

Κατάχλωμος σαν το κερί σωπαίνει ο Φαλαγγίτης

γονατιστός τον ύστατο χαιρετισμό ως Σου δίνει,

και η Φαλαγγίτισσα με τη λεπτή και γυναικεία ψυχή της,

βουβά ποτάμια δάκρυα στο Σκήνωμά Σου χύνει…

Χλωμό, ορφανό στον πόνο του, σαν πεθαμένο φύλλο,

με ακράτητους βαθείς λυγμούς σε κλαίει το Σκαπανάκι,

τον τρυφερώτερο έχασε που βρήκε ως τώρα φίλο,

μαζί του, Αρχηγέ, γινόσουνα και Σύ μικρό παιδάκι.

Κλαίνε τα παιδιά που ήθελες μονάχα να γελούνε,

κι’ από το κακό ήσουνα έτοιμος να τα περιφρουρήσης,

ο ίδιος τώρα ακούσια τα κάμνεις να θρηνούνε.

και τι σκληρό να μην μπορείς να τα παρηγορήσης

ΡΙΤΑ Ν. ΠΑΠΑ (Μπούμη) Νεολαία 15-2-1941